Ένα μοναδικό τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου… ένας μοναδικός φίλος, ο κόσμος μου.
Leo Buscaglia, 1924-1998
Μετά την πραγματικά εξαιρετική παράσταση, "Τα φτερωτά μολύβια" που παρακολουθήσαμε, το θέμα της φιλίας, ήρθε για άλλη μια φορά να μας απασχολήσει και να μας δώσει αφορμή για συζήτηση και προβληματισμό. Χρειάζομαι άραγε κι εγώ φίλους; Τι κάνω με τους φίλους μου και τι μόνος; Πότε είμαι καλύτερα; Πως μπορώ να κάνω φίλους; Με νοιάζονται; Κι εγώ, τους φέρομαι σωστά; Μήπως κάποτε τους πληγώνω ή με πληγώνουν αυτοί;Πονάνε μόνο τα "χτυπήματα" και η σωματική βία ή μήπως κάποιες φορές πονάνε και οι λέξεις; Ποιες λέξεις πονάνε, Ποιες γιατρεύουν; Τι χρώμα "έχει" μια πονεμένη καρδιά και τι χρώμα μια χαρούμενη;
Και για να μην τα ξεχνάμε, γιατί...ε! τα λέμε βέβαια, αλλά κάποτε -κάποτε ξεχνιόμαστε κιόλας, αποφασίσαμε να τα γράψουμε, για να βλέπουμε τις "δύσκολες" ώρες, που ο θυμός,μας παρασύρει... Σκούρα χρώματα για τις πονεμένες καρδούλες, έντονα για τις χαρούμενες διάλεξαν τα φιλαράκια και στρωθήκαμε στη δουλειά....
Εκεί λοιπόν στην πόρτα μας, για να τα βλέπουμε όταν μπαίνουμε και βγαίνουμε...
Γιατί κάποτε οι λέξεις πληγώνουν περισσότερο από ένα χτύπημα!
και αν κάποτε...
Αν δεις ένα φίλο χωρίς χαμόγελο, δώσ’ του ένα από τα δικά σου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου