Δεν ήταν νησί,
ήταν θεριό που κείτονταν στη θάλασσα...
Έτσι λέει το τραγούδι για τη γοργόνα, αλλά πως ταιριάζει αλήθεια και στην Κρήτη. Πόσοι κα πόσοι δεν τη ζήλεψαν, πόσοι δεν την πάτησαν στους αιώνες, αλλά και πόσες φορές δεν επαναστάτησε και δεν ανταριάστηκε σαν το θεριό για να αποτινάξει από πάνω του τον εισβολέα...Αυτά πια πέρασαν. Αλλά, κάθε ένας που ήρθε και κάτι άφησε. . Και οι Ενετοί, άφησν πίσω, κάστρα και οικόσημα που ζωντάνεψαν τη φαντασία και την έμπνευσή μας, σ' αυτό το ταξίδι που ξεκινήσαμε,παρέα με τον Κουτάβη μας και τους φίλους του.
Και ψάξαμε και διαβάσαμε και ...
τραγουδήσαμε Ερωτόκριτο
και γίναμε ιππότες και κοντέσσες...και Ελ Γκρέκο
...και χτίσαμε κάστρα
και παίξαμε μέσα σ' αυτά, σαν πυργοδεσπότες, τις δικές μας φανταστικές μεσαιωνικές ιστορίες
Τα επισκεφθήκαμε...
Κρατήσαμε τις πολιτιστικές επιρροές και εμπνευστήκαμε για να κάνουμε τα δικά μας οικόσημα με τους δικούς μας ιππότες και τις πυργοδέσποινες.
Δεν ξεχάσαμε να δοκιμάσουμε όμως και το φαγητό της εποχής! Όχι όμως των πλουσίων και ευγενών, αλλά των απλών ανθρώπων της εποχής, όπως θα δείτε! Ώρα να ρίξετε κι εσείς μια ματιά, φευγαλέα έστω και σε τούτο το κομμάτι του ταξιδιού μας. Γιατί εμείς τώρα φεύγουμε για άλλες εποχές και το ταξίδι μας στο χθες συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου